Tarihte bir Türk toprağı olan Halep stratejik önemini korumaya devam ediyor. Selçuklular ve Osmanlılar zamanında Hac yolunda olması nedeniyle hem hareketli hem de stratejik bir konumdaydı. Bugün de bir Suriye şehri olarak önemini korumakta ve yaklaşık 5 milyonluk nüfusuyla Şam’dan sonraki en büyük şehirdi. Büyük çoğunluğunu Türkmenlerin oluşturduğu Halep’te Sünni nüfus hâkimdi. Dolayısıyla bu durum emperyalist güçlerin işine gelmiyordu. Özellikle İsrail’in. Kuzey Irak ve Suriye’nin petrollerini Akdeniz’e aktaracak olan koridorun son kısmında Halep yer alıyordu. Halep’ten sonra Lazkiye ve Lazkiye’nin kuzeyinde yer alan Türkmen dağı. Tabiri caizse zurnanın zırt dediği yerde Türkmen dağı ve Halep yer alıyordu. Aynı zamanda İsrail’in arz-ı mev’ud’unun kuzey sınırını oluşturuyordu. Emperyalistlerin işine mani olan bir kavram, insan, şehir, millet vesaire burada olmamalıydı. Buna müsaade edilmemeliydi. Bu yüzden Suriye’nin kuzeyinde yer alan kritik Kürt koridorunun son kısmı da bombalanarak garanti altına alınmalıydı.
Eski Başbakan Ahmet DAVUTOĞLU’nun sözünün yutulmasının sebebi de yine bu kritik durumdu. Mülteci sorunun yeni yeni zirve yaptığı 2015 yaz aylarında Sayın DAVUTOĞLU Halep bölgesinde güvenli bölge (Halep, Lazkiye, Cerablus, İdlip) ilan edileceğini ve Türkiye’deki mültecilerin en geç 6 ay içinde buraya yerleştirileceğini ifade etmişti. Türkiye’nin organize edeceği güvenli bölge aynı zamanda Türkiye’nin hâkim olduğu bölge demekti. Hatta o sıralarda hükümete yakın bazı haber kaynakları da İngiltere’nin dahi Halep bölgesini gözden çıktığını Türkiye’nin kontrolüne geçeceğini duyurarak Türk milletine gaz veriyordu. Tabi evdeki hesap çarşıya uymadı. Küresel istilacılar işgal kılavuzlarını (PYD, IŞİD, PKK) bölgeye göndererek ardından da bölgeyi işgal ederek orayı ablukaya aldılar. Böylece Türkiye’nin güvenli bölgesi hayal oldu.
Muhaliflerle Esed güçleri (Esed, İran, Rusya, ABD, İsrail, PKK, IŞİD, PYD vb. bilumum küffar) arasında git gel yapan Halep bölgesi yıkım ekibinden bir türlü kurtulamadı. 2016 Ağustos ayında bütün Halep’in hayat damarları kesildi. Halep’in içine yiyecek, içecek, ilaç vb. hiçbir yardım malzemesi sokulmadı. Halepliler ölüme terkedildi. Ölüm çemberi gittikçe daralmaya başladı. Halk artık kendi imkânları ile savunmaya başladılar. Nasıl savunma ama? Halk bulduğu bütün araba lastiklerini yakarak bunların dumanı ile karartma yaptı. Halep’te üç yaşındaki çocuğun bisikletinin tekerini yakması da artık açlıktan ot yiyen halk için savunmanın son raddesi, kanın son damlasıydı. Bu karartma sayesinde Rusya’nın ve Esed güçlerinin uçaklarına görüş fırsatı vermediler. Bu arada umulmadık bir anda muhalifler Halep’in güneyinden çemberi yarmayı başardılar ve Esed güçlerine ağır zayiat verdirdiler. 20’yi geçkin araç ve muhtelif silahı ele geçirdiler. Gittikçe muhalifler Halep’in etrafını açmaya başladılar. Çark muhaliflerden yana dönüyordu. Fakat Türk medyasında bu başarı ve Ergenekonvari yarma harekâtı altyazı haberi olarak silik bir şekilde geçti gitti.
ABD ve Rusya hemen sözde IŞİD avına karar verdiler. Halep’teki muhalif başarıyı durdurmanın yoluna baktılar. Halep için bombardıman kaçınılmaz oldu. Dolayısıyla Halep yine makûs talihiyle baş başa kaldı.
Sahi Ümran neydi? Ümran uygarlık demekti. Ümran bayındırlık demekti. Ümran refah mutluluk demekti. Fakat gel gör ki bizim için Ümran acı gerçekti. Bizim için Ümran; kıyıya vuran Aylan demekti. Bizim için Ümran memleketini kurtarmak için bisikletinin lastiğini yakan üç yaşındaki bir çocuk demekti. Bizim için Ümran 12 yaşında, boyundan büyük tüfekle cepheye gitmekti. Bizim için Ümran son savaşçıydı. Belki de sadece beş yaşında biçare bir savaş bakiyesiydi…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.